Hayali Gözlükler Gerçek Olup Takıldı
M. Erkul Eğilmez
Artık insanı değil insanlığı anlatmaya çalışıyor insan, insanla. Tepkisini koyabilmeyi arzuluyor. Ve fakat tepki etki oluşturabiliyor mu? Etkilenen gücünü gösterme cesaretine sahip mi? “Neye güvenip de tepki gösteriyorsun lan!” denildiğinde ne güveneceğini bilebiliyor mu sanki insan? Hakim ve savcı ve cart ve zurt ve kendi haklarını düşünmeyip mühür basanlar sanatçıları düşünüp mühür bastınız mı hiç? Günü kurtarabilmek amacıyla 20 TL ücretle oy verenler demiyor mu “Sanatçı olanlar aç geziyorlar abi!” diye? Diyorlar, en çok onlar diyorlar.
-Abi bunlar bunlar niye hep aç?
-Her gübreye atlama şimdi yoksa sende aç gezersin.
Korkutulmaktan mı hoşlanıyoruz? Korkmamayı neden denmiyoruz? Biz korkmayın diye bağırdıkça sahneden neden her seferinde korkak alkışlar inletiyor salonu? Elbette ki aradan kulak çınlatan doğru diyor abi alkışları da gelmekte fakat azınlıktalar. Halbuki olsalar azınlık yerine bir ülke olsalar kim bilir neler değişecektir.
-Ama abi biraz haklı gibile...
-Şşşt! Sus, bi duyan olmasın.
Repliklerimiz kesilmeksizin kafasıbüzüşesicelerin kafalarında çan çalmak üzere ipotekledik kendimizi halka, aydın sanatçılar olarak. Ama halk bunun henüz pek farkına varabilmiş değil, gözlük camlarımın ardından görünence. Son zamanlarda en çok arzuladığım arzu: gözlük camlarımın pürüzlü, kirli, bulanık olması!
“Bu ülkede tiyatro sanatçıları dilediklerince oyunlar sahneye koyma hakkına sahip değiller!” gibi görünüyor başka gözlük camlarının arkalarından. Ve fakat bilmiyorlar o gözlükleri kırmak için çabalayan sanatçıların varlığını. Umulan düşünce: türkiyede gözlüklü kimse kalmasın. Elbette ki hayal, gerçek olması muallaklı!
-Hayır abi! Bi değil çok duyan olsun! Kaldırın lan gözkapaklarınız!
-Tam müebbetliksin.
Sıfıra yaklaştıkça seyirci alkışıyla canlanan tiyatro sanatçıları varlıklarından haber etmek için insanları her gün farklı olaylarla ilgi çekmeyi istiyorlar, istemelidirler. Boy boy televizyon kanallarında dolaşmak da bunun getirisi ve fakat henüz kanallar sansürlenmiş değil(!) Gazetelerde demeçlerini okuyabildiğimiz tiyatro sanatçıları sahneden bağırdıklarını gazetelere aktardıklarından dolayı okur mutlu olmak istiyor ama tadı damağında kalıyor. Çünkü okur henüz gazetesinin sayfasını bile açamadan gazetesi elinden alınmış olabilir. Bu kaygıyla yaşamak ise kalp kemirtici.
Yazar olmak ister misiniz?
Yazar olarak tiyatrodunyasi.com ailesine katılmak, yazılarınızı yüzbinlerce tiyatroseverle paylaşmak isterseniz tiyatrodunyasi@tiyatrodunyasi.com adresine mail gönderebilirsiniz...
Artık insanı değil insanlığı anlatmaya çalışıyor insan, insanla. Tepkisini koyabilmeyi arzuluyor. Ve fakat tepki etki oluşturabiliyor mu? Etkilenen gücünü gösterme cesaretine sahip mi? “Neye güvenip de tepki gösteriyorsun lan!” denildiğinde ne güveneceğini bilebiliyor mu sanki insan? Hakim ve savcı ve cart ve zurt ve kendi haklarını düşünmeyip mühür basanlar sanatçıları düşünüp mühür bastınız mı hiç? Günü kurtarabilmek amacıyla 20 TL ücretle oy verenler demiyor mu “Sanatçı olanlar aç geziyorlar abi!” diye? Diyorlar, en çok onlar diyorlar. 
